Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΜΙΑ ΦΩΝΟΥΛΑ ΛΕΕΙ


Αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το κειμενάκι που μου έστειλε μια φίλη, χωρίς πολλά λόγια. Τα παιδιά έχουν ένα καταπληκτικό τρόπο να μας λένε και να μας δείχνουν την αλήθεια, χωρίς πολλά λόγια, θεωρίες και αναλύσεις. Απλά, όπως απλή είναι πάντα η αλήθεια.

Με ρωτάνε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω...
Σαν να μη είμαι τίποτα ακόμα...

Μου λένε να φέρομαι όπως πρέπει...
Σαν να μην πρέπει να φέρομαι όπως είμαι...

Μου ζητάνε να πω ποιον αγαπώ πιο πολύ...
Δε βλέπουν ότι λατρεύω τη ζωή και όλα της τα πλάσματα?

Με συμβουλεύουν να ακούω τους μεγάλους...
Μα θέλω κι εγώ να με ακούσουν.

Με ρωτούν αν είμαι καλό παιδί...
Λες και υπάρχουν και κακά παιδιά.

Μου ζητούν να κατακτήσω βραβεία και μετάλλια...
Μα εγώ θέλω μόνο να παίξω με τους φίλους μου.

Μου λένε ότι η ζωή είναι δύσκολη...ο κόσμος κακός.
Όμως μια φωνούλα μέσα μου λέει:

για την αγάπη,
τη χαρά να ζεις ελεύθερος,
την ευτυχία να δίνεις,
και τη μεγαλοσύνη να φτιάχνεις τον κόσμο σου,
με τα μοναδικά χρώματα της φαντασίας σου χωρίς κανένα φόβο.

Αυτή τη φωνούλα ακούν τα παιδιά όλου του κόσμου...
και κάθε μεγάλος μπορεί να την αφουγκραστεί,
μόνο αν ησυχάσει τη φλύαρη σκέψη του.

Εύχομαι να τα διαβάσουν οι ενήλικες, όχι όμως με τον τρόπο που συνηθίζουν να διαβάζουν - τις λέξεις, τις προτάσεις, και να καταλήγουν σε μια κριτική (συμφωνώ ή διαφωνώ) που τους επιτρέπει να πάνε απλά παρακάτω και αύριο να έχουν κιόλας ξεχάσει.

Διαβάστε βιωματικά, όπως σκέφτεται ένα παιδί. Βάλ'τε τον εαυτό σας στο κέντρο των εικόνων που φτιάχνετε διαβάζοντας και δείτε πώς λειτουργεί. Αυτό κάνει ένα παιδί. Νοιώστε την έννοια της κάθε λέξης που διαβάζετε και επιτρέψτε στο κενό ενδιάμεσα των προτάσεων να σας μιλήσει... Έτσι ζει ένα παιδί.

enallaktikimathisi.blogspot.com

ΠΗΓΗ...http://psixologikosfaros.blogspot.com

ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ




Ακολουθεί ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα σε μια μητέρα(Μ)και στην κόρη της(Κ)

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Μ.- Ήρθες? Σε περίμενα σήμερα?

Κ.-Δε σου είχα πει πως θα περάσω μετά τη δουλειά?

Μ.-ίσως να το είπες και το ξέχασα. Δεν έχει σημασία. Πως είσαι?

Κ.-εγώ καλά είμαι....για σένα δεν είμαι και πολύ σίγουρη

Μ.-γιατί το λες αυτό?

Κ.-δεν ξέρω...με παραξένεψε η ερώτηση...δε θυμάμαι πολλές φορές να μ’έχεις ρωτήσει πως είμαι...ίσως βέβαια πάλι, να έχει συμβεί, αλλά αυτή τη φορά αισθάνθηκα πως το εννοούσες κιόλας.

Μ.-ήρθες με διάθεση βλέπω..πάλι εγώ θα τιμωρηθώ για το άγχος που περνάς στη δουλειά σου?

Κ.-η δουλειά μου δεν έχει σε τίποτε να κάνει με τη σχέση μας...μερικά πράγματα δεν είναι θέμα ούτε της διάθεσης, ούτε της καθημερινότητας...είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στον άνθρωπο, που καμμιά φορά είναι δύσκολο να ξεχάσει έστω και για μια στιγμή πως τα κουβαλάει.

Μ.-κι όλα αυτά να υποθέσω προήλθαν από το ότι δε σε ρωτούσα συχνά πως είσαι?

Κ.-τόσα καταλαβαίνεις, τόσα λες.

Μ.-Τόσα μου εξηγείς, τόσα καταλαβαίνω.

Κ.-Καμμιά φορά χρειάζεται κάποιος μερικά πράγματα να τα καταλαβαίνει από μόνος του.

Μ.-Πως πάς με τη δουλειά σου?

Κ.-Ήρεμα αλλά και βαρετά ταυτόχρονα..δεν έχει τόσο άγχος όσο πιστεύεις...απλά αισθάνομαι άσχημα να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε μέρα...ώρες ώρες νοιώθω να με συνθλίβει αυτό...αλλά να μη σε κουράζω τώρα με αυτά.

Μ.-Εγώ στο είχα πει αν θυμάσαι να σπουδάσεις...δε με άκουσες τότε που έπρεπε...προτίμησες να γίνεις υπάλληλος , βλέπεις.

Κ.-Ναι...πάλι είχες δίκιο...αυτό θέλεις ν’ακούσεις?

Μ.-Δε θέλω ν’ακούσω κάτι...να σου δείξω θέλω, πως δεν είσαι άμοιρη για το πως πηγαίνει η ζωή σου...ούτε εσύ, ούτε κανένας μας...

Κ.-Ούτε κι εσύ ακόμη?

Μ.-Ούτε κι εγώ...ναι...κι εγώ έκανα τις επιλογές μου όταν έπρεπε να το κάνω....κανείς δεν μου εξασφάλιζε πως θα ήταν οι σωστές...αυτό που νομίζουμε σωστό σήμερα, αποδεικνύεται λάθος αύριο και το αντίθετο

Κ.-Έχεις κάνει κι εσύ λάθος επιλογές δηλαδή, θέλεις να μου πεις τώρα?

Μ.-Φυσικά ...θα μπορούσε να ήταν αλλιώς?

Κ.-Με έχεις καταπλήξει σήμερα...τη μια ενδιαφέρεσαι για το πως είμαι...την άλλη παραδέχεσαι πως έχεις κάνει και λάθη....να φωνάξω κανέναν γιατρό καλύτερα?...να δω το ζάχαρό σου μήπως πάλι έχει ανέβει και σου προκαλεί σύγχιση?

Μ.-Μπορείς να είσαι όσο ειρωνική θέλεις...αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα...

Κ.-Και ποια είναι αυτή δηλαδή, για να έχουμε και καλό ρώτημα?

Μ.-Πως ότι κι αν κάνεις κι εσύ στη ζωή σου κι εγώ στη δική μου και όλοι οι άνθρωποι, ότι αποφάσεις και να πάρουμε, κατά βάθος είναι δικές μας επιλογές και πρέπει να το αποδεχόμαστε αυτό....

Κ.-Ήταν δική μου επιλογή λοιπόν να έχω εσένα για μάνα μου??

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Μ.-Έφαγες τίποτε σήμερα?....να σου φτιάξω κάτι?

Κ.- δεν πεινάω....άστο καλύτερα

Μ.-Πάντως ξέρεις να γίνεσαι πολύ σκληρή όταν θέλεις

Κ.-Από κάπου θα το’χω μάθει...δεν μπορεί

Μ.-Τι θέλεις να πεις?..πως εγώ είμαι σκληρή σαν άνθρωπος?

Κ.-Δεν είναι και κάτι που αποκλείεται σαν σενάριο..δε νομίζεις?

Μ.-Πάντα και για όλα φταίω εγώ λοιπόν ε?...και ο πατέρας σου?...τι ρόλο έχει σε όλα αυτά που μου καταμαρτυράς?

Κ.-Αυτόν να τον αφήσεις ήσυχο...μην τον πιάνεις στο στόμα σου....αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα κάτι διαφορετικό..κάτι που εσύ δε θα μπορέσεις να καταλάβεις ποτέ

Μ.-Έχεις δίκιο...ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω, γιατί όλα έπρεπε να τα κάνω εγώ κι αυτός να είναι εκεί μόνο στα εύκολα...ποτέ δε θα μου απαντηθούν τόσα ερωτήματα....γιατί με άφηνε τόσο πολύ μόνη μου...γιατί πάντα έπρεπε να είναι αυτός ο καλός στα μάτια σου κι εγώ η κακιά...γιατί ποτέ δεν μπήκε μπροστά να με δικαιολογήσει..πάντα μόνο σε σένα έδινε δίκιο κι εγώ πάντα η στριμμένη...

Κ.-Δεν είπε κανείς πως εσύ έφταιγες για όλα..αυτό που λέω είναι πως και δίκιο να είχες, το έχανες με τον τρόπο που το διεκδικούσες

Μ.-Τι θα έπρεπε να κάνω λοιπόν?....να σηκωθώ να φύγω από ένα γάμο που με έπνιγε?...θα το προτιμούσες αυτό?

Κ.-Από το να είσαι εκεί με τον αφηρημένο τρόπο που υπήρχες, ναι...θα το προτιμούσα....

Μ.-Υπήρχα όμως..δε μετρούσε καθόλου αυτό για σένα?.....προσπαθούσα..δεν είπα ποτέ πως ήμουν τέλεια..αλλά έκανα αυτό που μπορούσα καλύτερα...ίσως να ήμουν αυστηρή μερικές φορές απέναντί σου..το παραδέχομαι..αλλά δεν ήθελα το κακό σου

Κ.-Τι μου λες?...το καλό μου ήθελες λοιπόν..άλλη μία αποκάλυψη σήμερα...το καλό μου ήθελες, όταν ποτέ δε μου είπες μπράβο για τίποτε...για τίποτε....ξέρεις πόσες φορές θυμάμαι να εχω έρθει σε σένα με τόση προσμονή να σου πω για κάτι καλό που έκανα, περιμένοντας λίγη αναγνώριση στα μάτια σου...μια μικρή επιβράβευση έστω..και αντ’αυτού τι μου επέστρεφες?..εκείνο το βλέμμα σου το παγερό, σα να μου έλεγες «ε, καλά, πως κάνεις έτσι...δεν έκανες δα και τίποτε σπουδαίο». Κι εγώ μάζευα τα κομμάτια μου και έφευγα για μία ακόμη φορά απογοητευμένη και με ένα πελώριο γιατί μέσα μου...γιατί?....τι της έχω κάνει?...σε τι έφταιξα?

Μ.-Ήθελα...ήθελα απλά να σε βοηθήσω να γίνεις καλύτερη...να σε πιέζω πάντα για το κάτι παραπάνω...τόσο κακό ήταν αυτό?

Κ.-Να με πιέσεις για το κάτι παραπάνω?....εσύ?...και που ξέρεις εσύ ποιο είναι το κάτι παραπάνω, ε?....πέτυχες εσύ ποτέ τίποτε στη ζωή σου?...πες μου!

Μ.-Μα είσαι τόσο σκληρή λοιπόν?....τόσο σκληρή?
(κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της)

Κ.-ποιος με έκανε έτσι?...πες μου..ποιος?...ποιος?
(την πιάνει από τους ώμους και την ταρακουνά)

Μ.-Εγώ (κλαίει)

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

Μ.-Ο πατέρας σου, ξέρεις, με είχε απατήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Είχα αποφασίσει να μη σου το πω ποτέ. Να μη σε βάλω ποτέ σε αυτή τη διαδικασία

Κ.-Και γιατί μου το λες τώρα λοιπόν? Για να με εκδικηθείς? Αυτό είναι?

Μ.-Δεν ξέρω...όχι..όχι..δεν είναι αυτό. Απλά ένοιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου. Ίσως έτσι να με καταλάβεις καλύτερα...δεν ξέρω πάλι.....

Κ.-Να σε καταλάβω....ωραία λοιπόν...να καταλάβω....ο πατέρας μου σε απατούσε...και τι μ’αυτό?....αποδεικνύει κάτι?...έτσι όπως ήταν η σχέση σας, υπήρχε περίπτωση να μην είχε συμβεί κάτι τέτοιο?

Μ.-Εγώ όμως ποτέ δεν τον απάτησα

Κ.-Ίσως θα ήταν καλύτερα να το είχες κάνει

Μ.-Γιατί το λες αυτό?..είναι δυνατόν να λες τέτοια πράγματα?...σε τι θα ωφελούσε δηλαδή?

Κ.-Ίσως αν το είχες κάνει,να μην ξεσπούσες τόσο πολύ πάνω μου...ποιος ξέρει?

Μ.-Ωραία λοιπόν.....θέλεις να τα πούμε όλα σήμερα?...να μιλήσουμε για τα πάντα?....ίσως να είναι και καλύτερα έτσι...δεν έχω άλλωστε και όλο το χρόνο μπροστά μου

Κ.-Έχεις τα κότσια να το κάνεις?...δε νομίζω...αν με ρωτούσε κάποιος πάντως, θα σε περιέγραφα σαν δειλή και αδύναμη

Μ.-Ίσως να έχεις δίκιο...τώρα που το λες, μάλλον έτσι είναι...δειλή κι αδύναμη ήμουν πάντα...ποτέ δε διεκδίκησα σ’αυτή τη ζωή, αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω..πάντα συμβιβαζόμουν με τα θέλω των άλλων, και παρηγοριόμουν πείθοντας τον εαυτό μου, πως ήταν και δικα μου θέλω..λες και υπάρχει και δεύτερη ζωή. Και ότι δεν έκανα σε αυτήν, θα το πετύχαινα στην επόμενη..πόσο ανόητη ήμουν λοιπόν....

Κ.-Τι ήθελες να κάνεις δηλαδή και δεν το έκανες?

Μ.-Ήθελα να πετύχω πράγματα για μένα...να είμαι ανεξάρτητη..να μπορώ να διεκδικήσω την ευτυχία από μια σχέση επί ίσοις όροις κι όχι έτσι....περιμένοντας να μου πετάνε ψίχουλα...ποτέ δεν πίστευα πως μου άξιζε κάτι τέτοιο..αλλά τώρα που το λες, όντας δειλή και αδύναμη, μάλλον μου άξιζε τελικά...

Κ.-Και ποιος σου είπε πως η αυτοδυναμία και η ανεξαρτησία εξασφαλίζουν την ευτυχία?...δε βλέπεις εμένα?...σου μοιάζω ευτυχισμένη?....το αντίθετο θα έλεγε κάποιος που θα με έβλεπε....να σου πω εγώ τι εξασφαλίζει την ευτυχία?....όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον..οικογενειακό εννοώ....καταλαβαίνεις?....αν δεν έχει υπάρξει αυτό, τότε πάντα είναι πολύ αργα κατά βάθος

Μ.-Δεν ήταν καλό το περιβάλλον για σένα λοιπόν αγάπη μου?

Κ.-Μη μου μιλάς έτσι...με εκνευρίζεις!

Μ.-Γιατί?...γιατί?

Κ.-Γιατί τώρα είναι πολύ αργά για να μου μιλάς έτσι....όταν έπρεπε..όταν το χρειαζόμουν...ποτέ δεν το έκανες..και έρχεσαι τώρα με μια λέξη και πιστεύεις πως θα εξιλεωθείς για τα πάντα?..ξέρεις τι θα πει αγάπη?...πως χρησιμοποιείς έτσι αυθαίρετα τη λέξη?

Μ.-Μα λες να μη σ’αγαπώ?..παιδί μου είσαι!

Κ.-Για να ξέρει κάποιος να αγαπά τους άλλους, πρέπει πρώτα να ξέρει να αγαπά τον εαυτό του...αλλιώς, το μόνο που θα κάνει στη ζωή του, είναι να φτιάξει γύρω του ανθρώπους που επίσης θα μάθουν το ίδιο...να μην αγαπούν τον εαυτό τους....αυτό έκανες και σε μένα.....

Μ.-Δεν το ήθελα...ειλικρινά στο λέω..δεν το ήθελα....

Κ.-Το ήθελες δεν το ήθελες, αυτό έγινε....και τώρα τι να την κάνω εγώ την ανεξαρτησία μου?....που θέλω να δώσω αγάπη, αλλά δεν ξέρω πως.....δε μου το έμαθες αυτό βλέπεις....

Μ.-Μα σ’αγαπούσα...με τον δικό μου λάθος τρόπο ίσως, μα σ’αγαπούσα...αν δεν ήσουν κι εσύ, θα άντεχα νομίζεις να ζήσω τη ζωή που έζησα?...ποια μεγαλύτερη απόδειξη θέλεις από αυτό?...ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησα....ο μόνος λόγος, στις τόσες φορές που σκέφτηκα να το κάνω....ήσουν εσύ

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Πες μου για το μπαμπα

Αφού μου είπες πριν να μην τον πιάνω στο στόμα μου

Πες μου

Τι θέλεις να μάθεις...τις καλές πλευρές του,ή τις κακές?

Τις καλές

Εγώ πάλι, θα προτιμούσα να αρχίσω από τις κακές...δεν ξέρω γιατί..

Ξέρω εγώ

Μπα?...γιατί?..θα μου πεις κι εμένα να το μάθω?

Γιατί τον μισούσες

Δεν μισούσα αυτόν..μισούσα τον τρόπο που με αγαπούσε...ή που δε με αγαπούσε....εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις...με εσένα ήταν διαφορετικός....δεν ξέρω γιατί...η αλήθεια είναι πως πάντα θαύμαζα τον τρόπο που κατάφερνες να του βγάζεις τον καλύτερο εαυτό του

Ίσως θα έπρεπε να προβληματιστείς περισσότερο, με το γιατί εσύ κατάφερνες να του βγάζεις το χειρότερο

Φταίω και σ’αυτό ε?

Φταις

Εσύ τι διαφορετικό έκανες δηλαδή?

Τον θαύμαζα...για μένα ήταν ένας ήρωας..ενώ για σένα ήταν ένας άχρηστος..και φρόντιζες να του το δείχνεις με κάθε τρόπο....και κάποια στιγμή σε μίσησε γι αυτό...δεν ήθελε άλλο να τον κάνεις να αισθάνεται έτσι...γιατί μέσα του ήξερε πως του άξιζε κάτι καλύτερο..

Ίσως έπρεπε όντως να φύγω τότε, να σας αφήσω μόνους μιας και τα βρίσκατε τόσο καλά μεταξύ σας

Ίσως έπρεπε να το κάνεις...ναι

Και ποιος θα σας φρόντιζε ε?...ποιος θα χαράμιζε τη ζωή του για να τα έχετε εσείς όλα?....ζεστό φαί, καθαρά ρούχα...ποιος?

Αυτό είναι το πρόβλημα με σένα...δεν έχεις καταλάβει...ούτε και τώρα ακόμη, πως η ζωή δεν είναι μόνο τα υλικά...ένας άνθρωπος χρειάζεται και άλλα πράγματα

Όπως?

Όπως αγάπη, αναγνώριση, να νοιώθει πως είναι σημαντικός...εσύ μόνο να μας μειώνεις ήξερες. Και μετά μας μαγείρευες και μας έπλενες τα ρούχα για να μην έχουμε και παράπονο από πάνω.....

Αγάπη και αναγνώριση έλειψε λοιπόν από τον πατέρα σου, γι αυτό έγιναν όλα όσα έγιναν....έτσι λοιπόν....κι εγώ?...από ποιον πήρα αγάπη κι αναγνώριση...μ’αγάπησε εμένα κανείς νομίζεις στη μίζερη ζωή μου?

Εγώ ήθελα πολύ να σ’αγαπήσω....αλλά δε μ’άφηνες....δε σου ήταν γνώριμο κάτι τέτοιο...και προτίμησες να με κάνεις να σε μισήσω...ένοιωθες φαίνεται πιο άνετα με κάτι τέτοιο

ΠΡΑΞΗ ΠΕΜΠΤΗ

Μ.-Νομίζω πως πραγματικά ήρθε η ώρα τώρα να φύγεις

Κ.-Μπα?...γιατί?...εγώ νόμιζα πως θα τα λέγαμε όλα σήμερα

Μ.-Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε

Κ.-Τα είπαμε όλα δηλαδή?

Μ.-Ναι...όλα

Κ.-Εσύ μπορεί να τα είπες...εγώ όμως όχι

Μ.-Τρομάζω στην ιδέα πως έχεις κι άλλα να μου πεις

Κ.-Είδες πως αλλάζουν τα πράγματα?...κάποτε τρόμαζα εγώ από σένα και τώρα σε κάνω εγώ να τρομάζεις....

Μ.-Δεν είναι ότι φοβάμαι....είναι πως μετανοιώνω και νοιώθω πως δεν έχω χρόνο να αλλάξω τα πράγματα..

Κ.-Μετανοιώνεις εσύ για κάτι?....πες το μου κι αυτό σήμερα...να δω τι άλλο θ’ακούσω..

Μ.-Ναι...μετανοιώνω που σε έκανα έτσι..και ξέρω μέσα μου πως ευθύνομαι γι αυτό..ξέρω πως έγινες εγώ...έτσι σε έκανα...χωρίς να το καταλάβω ίσως αλλά έτσι σε έκανα

Κ.-Έγινα εσύ?...όχι βέβαια!...οτιδήποτε εσύ αντιπροσωπεύεις σαν άνθρωπος το απορρίπτω..ποτέ δε θα μπορούσα να γίνω σαν εσένα!

Μ.-Κι όμως κόρη μου...σου έδωσα όλη μου τη σκληρότητα, γιατί κι εμένα αυτό μου είχαν μάθει...και το μόνο που έκανα κι εγώ ήταν να τη μεταβιβάσω στην επόμενη γενια..τίποτε παραπάνω...μισώ τον εαυτό μου γι αυτό...

Κ.-Και πολύ καλά κάνεις

Μ.-Θέλω όμως καλά να σκεφτείς αυτό πριν φύγεις απόψε....θέλεις τόσο να μοιάζεις σε όσα κατακρίνεις?..σε όσα έκαναν εσένα να είσαι αυτή που είσαι και να υποφέρεις?....και όταν έρθει η ώρα να δώσεις κι εσύ στα παιδιά σου πράγματα, μην κάνεις τα ίδια λάθη..ίσως τότε να εξιλεωθώ κι εγώ από εκεί που θα βρίσκομαι.....γιατί η αλήθεια είναι, πως έχω πολύ λιγότερο χρόνο απο όσο σε έχω αφήσει να καταλάβεις

Κ.-Τι θες να πεις?..τι εννοείς?

Μ.-Πήγα στο γιατρό τις προάλλες..πριν από τρεις μήνες περίπου....για κάτι πόνους.....έχω καρκίνο....δε μου δίνει πάνω από έξι μήνες.....


ΠΡΑΞΗ ΕΚΤΗ

Κ.-Γιατί δε μου είπες τίποτε?

Μ.-Τι να σου πω δηλαδή?...πως πεθαίνω?...και τι θα άλλαζε αυτό?

Κ.-Πολλά....

Μ.-Δεν έχει σημασία....πάντως χαίρομαι που έστω και τώρα μιλήσαμε..όσο μιλήσαμε...

Κ.-Σε μισώ!

Μ.-Το ξέρω κόρη μου...το ξέρω

Κ.-Θέλω χρόνο...να σκεφτώ...δεν μπορώ τώρα..πρέπει να φύγω....

Μ.-Το ξέρω

Κ.-Και τόσο καιρό που το ήξερες γιατί με άφηνες να σου φέρομαι έτσι?...γιατί?
(κλαίγοντας)

Μ.-γιατί έτσι μου άξιζε

Κ.-όχι...όχι...σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο...σε κανέναν

Μ.-σταμάτα τώρα...δεν είναι καιρός για κλάμματα...τώρα είναι καιρός να δώσεις...

Κ.-σε ποιον?....και τι?...

Μ.-δεν έχει σημασία σε ποιον..ούτε το τι..σημασία έχει να μη φοβάσαι να δώσεις...όταν το πετύχεις αυτό, όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους...

Κ.-Δε θέλω να πεθάνεις....θέλω μια δεύτερη ευκαιρία!

Μ.-Θα την έχεις κόρη μου...θα την έχεις..με τα δικά σου παιδιά...απλά σκέψου καλά πρώτα...και όταν έρθει η ώρα και μεγαλώσουν, κι εσύ γρια πια, κοίτα να νοιώθεις καλά βλέποντας τα μάτια τους να σε κοιτάζουν

Κ.-Δε θέλω να φύγεις μάνα...δε θέλω

Μ.-Μη στεναχωριέσαι κόρη μου...όλα θα γίνουν όπως πρέπει από εδώ και πέρα...το νοιώθω....μη φοβάσαι.....

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΠΗΓΗ..http://psixologikosfaros.blogspot.

ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ


Η Άννα, 33 ετών, ελεύθερη, μένει μόνη, επαγγελματικά αποκατεστημένη. Παρουσιάζει κρίσεις πανικού με ιδεοληψίες (εμμονές). Η Κατερίνα, 29 ετών, σε μακροχρόνια σχέση που προγραμματίζεται να οδηγήσει σε γάμο, συζεί, δεν εργάζεται. Παρουσιάζει διαταραχή πανικού.
Τι κοινό έχουν αυτές οι δυο περιπτώσεις πέραν της αγχώδους διαταραχής που βιώνουν; Είναι και οι δυο νεαρές γυναίκες και οι ανησυχίες τους σχετίζονται με το θέμα της οικογενειακής αποκατάστασης.
Στην Άννα υπάρχει η επιθυμία αλλά δεν υπάρχει η δυνατότητα, λόγω περιορισμένου κοινωνικού κύκλου γνωριμιών με το αντίθετο φύλλο. Άρα σε αυτή την περίπτωση υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο «θέλω» και στη δυνατότητα (δηλαδή το κατά πόσο μπορώ).
Στην Κατερίνα υπάρχει η πίεση από τον περίγυρο να προχωρήσει σε γάμο, αλλά δεν υπάρχει η επιθυμία της ίδιας, η οποία θέλει να καθυστερήσει τον γάμο για να δοκιμάσει τον εαυτό της στον επαγγελματικό χώρο και γενικότερα να ζήσει ανέμελα για μερικά ακόμα χρόνια. Άρα εδώ έχουμε σύγκρουση ανάμεσα στο «θέλω» και στο πρέπει.
Η αγωνία για τη δημιουργία οικογένειας
Ο προβληματισμός που πηγάζει από τα δυο παραπάνω παραδείγματα είναι το κατά πόσο συνδέονται η αγωνία της οικογενειακής αποκατάστασης με τις διαταραχές άγχους στις νεαρές γυναίκες. Δηλαδή, κατά πόσο η αγωνία μιας νεαρής γυναίκας σήμερα να αποκατασταθεί οικογενειακά, είτε επειδή το θέλει ή επειδή νομίζει ότι της επιβάλλεται, είναι δυνατόν να οδηγήσει σε διαταραχή άγχους.
Το άγχος, είναι μια συνήθης ψυχολογική κατάσταση την οποία κατά διαστήματα βιώνουμε όλοι. Το άγχος φτάνει στο επίπεδο της διαταραχής όταν πλέον γίνεται τόσο έντονο που επηρεάζει την δυνατότητα του ατόμου να ανταπεξέλθει σε επαγγελματικές, οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Υπάρχουσες έρευνες υποστηρίζουν ότι οι διαταραχές άγχους παρουσιάζονται κατά 2-3 φορές πιο συχνά στις γυναίκες από ότι στους άντρες.
Οι πολλοί ρόλοι της γυναίκας
Είναι επίσης γεγονός ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν την δυνατότητα να διεκδικούν περισσότερους ρόλους από ότι στο παρελθόν, όπως της εργαζόμενης, της συντρόφου, της μητέρας κ.λπ. Αυτή η δυνατότητα σαφώς καθιστά την γυναίκα πιο ανεξάρτητη. Δημιουργεί όμως και περισσότερες απαιτήσεις από την ίδια την γυναίκα για τον εαυτό της. Αλλά και η κοινωνία πλέον απαιτεί περισσότερα πράγματα από μια γυναίκα του σήμερα. Ο συνδυασμός αυτός έχει ως αποτέλεσμα, μια γυναίκα να θεωρείται κοινωνικά ολοκληρωμένη, αλλά και να θεωρεί η ίδια τον εαυτό της ολοκληρωμένο, όταν μπορεί να υποστηρίξει αυτούς τους πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Έρευνες δείχνουν ότι η ψυχική υγεία των γυναικών που υιοθετούν περισσότερους κοινωνικούς ρόλους είναι καλύτερη από αυτή των γυναικών που έχουν περιορισμένους ρόλους.
Τι είναι αυτό που οδηγεί μια γυναίκα που έχει πολλαπλούς ρόλους να είναι λιγότερο ευάλωτη ψυχολογικά;
αυξημένη πρόσβαση σε κοινωνικές επαφές,
οικονομική ανεξαρτησία,
αυτοεκτίμηση,
κύρος και επιρροή και
αίσθηση δημιουργικότητας.
Οι νεαρές γυναίκες του σήμερα, στην πλειοψηφία τους φαίνονται να επιδιώκουν να αναλάβουν πολλούς ρόλους. Επιδιώκουν αφενός να εξελιχθούν επαγγελματικά αλλά και να δημιουργήσουν κάποια στιγμή οικογένεια. Με αυτή την προσδοκία είναι δυνατόν σε κάποιες περιπτώσεις, η οικογενειακή αποκατάσταση να δημιουργεί άγχος.
Άγχος αποκατάστασης
Το άγχος αποκατάστασης μπορεί να έχει δυο μορφές. Είτε να σχετίζεται με το γεγονός ότι κάποιες γυναίκες επιθυμούν να αποκατασταθούν αλλά δυσκολεύονται να βρουν τον κατάλληλο σύντροφο, είτε να σχετίζεται με το γεγονός ότι κάποιες γυναίκες καταπιέζουν τα «θέλω» τους, προκειμένου να δημιουργήσουν οικογένεια και να εκπληρώσουν και αυτό τον ρόλο που η φύση και η κοινωνία τους προτάσσουν.
Το θέμα του παιδιού
Ειδικά στο τελευταίο θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι πέραν των κοινωνικών επιταγών και των προσωπικών «θέλω» μιας γυναίκας, υπάρχει και ο αντικειμενικός, βιολογικός παράγοντας της περιορισμένης διάρκειας της γονιμότητας μιας γυναίκας. Η προκαθορισμένη περίοδος γονιμότητας υπενθυμίζει στην γυναίκα ότι η δυνατότητα για τεκνοποίηση δεν είναι απεριόριστη. Επομένως, καλείται σε κάποια φάση της νεαρής ενήλικης ζωής της να αξιολογήσει τις προοπτικές που της δίνονται για οικογενειακή αποκατάσταση και προσωπική/επαγγελματική ανάπτυξη και να προσπαθήσει να βρει μια ισορροπία μέσα σε αυτές τις πεπερασμένες δυνατότητες.
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε αγχώδεις διαταραχές στον πληθυσμό των ανύπαντρων γυναικών που ανήκουν στην αναπαραγωγική ηλικία των 26-45 ετών, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη αν τα συμπτώματα άγχους σχετίζονται και με το θέμα της οικογενειακής αποκατάστασης.
Δρ. Εύα Κωνσταντινίδη
Κλινικός Ψυχολόγος

ΠΗΓΗ....healthview.gr

ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΙΔΙΟΥ 2 ΕΤΩΝ


"Με λένε Μαγδαληνή. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου θα γίνω δύο χρονών…
δε χαίρομαι και πολύ γιατί πέφτουν Παρασκευή.
Ο μπαμπάς έρχεται Σάββατο και με βλέπει,
δεν μπορεί να έρθει την Παρασκευή, δεν τον αφήνει ο κύριος δικαστής.
Υπάρχει μία απόφαση που λέει ότι ο μπαμπάς μπορεί να έρθει μόνο
στα τρίτα και τα τέταρτα γενέθλιά μου που πέφτουν Σαββατοκύριακο.
Του χρόνου μπορεί να τον κοροϊδέψω για να μη στεναχωρηθεί.
Θα του πω ότι τότε γίνομαι δύο ετών…
Όταν μεγαλώσω δε θα έχω ούτε ημερολόγιο ούτε ρολόι.
Αν με αγκαλιάσει ο μπαμπάς μου την Παρασκευή είναι κακός
αν με αγκαλιάσει το Σάββατο είναι καλός.
Κουράστηκα πια…
Θα πω στη μαμά να φυλάξει ένα κομμάτι τούρτα και στον μπαμπά.
Θα βάλω ένα κεράκι σε αυτό το κομμάτι και ένα στην υπόλοιπη τουρτίτσα.
Όταν μεγαλώσω πρέπει να μάθω τις μέρες…
και από τώρα τις ξέρω λιγάκι…
Δευτέρα, Τρίτη, Σάββατο, Τετάρτη, Κυριακή, Πέμπτη, Σάββατο,
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.
Σας κοροϊδεύω το ξέρω…
Δεν φταίει ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά ούτε ο κύριος δικαστής.
Οι μέρες φταίνε, έχουνε λίγα Σάββατα."

http://www.youtube.com/watch?v=aNkES1xOysk

1ο Βραβείο Παγκόσμιου Φεστιβάλ InterArtia 2008 στην κατηγορία Παιδικό Παραμύθι.
Παναγιώτης Γκούβερης, παιδαγωγός - μουσικός - συγγραφέας

Πηγή:International artsociety

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΟΡΓΗΣ


από την Αννα Πατσούρου

Η κρίση κρατά από λίγα λεπτά ως μισή ώρα και τίποτε δε φαίνεται να μπορεί να τη σταματήσει.

Κρίσεις οργής φαίνεται να συμβαίνουν πιο συχνά όταν:
• Το παιδί πεινάει.
• Βλέπει πολύ τηλεόραση.
• Το έχετε παραμελήσει και θέλει να τραβήξει την προσοχή σας.
• Δεν έχετε στο παιδί προκαθορισμένο ημερήσιο πρόγραμμα, ή αντίθετα έχει διαταραχτεί το πρόγραμμά του.
• Υπάρχει εκλυτικός παράγοντας για να αισθανθεί ένταση, π.χ. ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης στο σπίτι, ή ένας τσακωμός που δεν εκτονώθηκε μεταξύ των γονιών.


Ακολουθούν μερικές συμβουλές, για το πώς να «επιβιώσετε» εσείς και το παιδί σας από αυτή τη φάση της εξέλιξής του:

• Φροντίστε να τηρείτε ευλαβικά το πρόγραμμα του παιδιού ως προς τις ώρες φαγητού και ύπνου.

• Μόλις το παιδί πέσει κάτω, φροντίστε να απομακρύνετε αιχμηρά αντικείμενα όπως τραπέζια με γωνίες, σιδερένια ή ξύλινα παιχνίδια, κ.λ.π., για να είναι ασφαλές εκεί που χτυπιέται.

• Το ξύλο και η υστερία όχι μόνο δε σταματούν την κρίση, αλλά συνήθως τη χειροτερεύουν.

• Μη θυμώνετε, μην το μαλώνετε, μην προσπαθείτε να του βάλετε μυαλό την ώρα της κρίσης.

• Αποδεχτείτε το γεγονός ότι το παιδί σας θα κάνει τέτοιες κρίσεις για ένα διάστημα.

• Την ώρα που έχει την κρίση οργής, συνεχίστε να ασχολείστε μ’ αυτό που κάνατε, ή αλλάξτε δωμάτιο χωρίς να είστε περιφρονητικοί ή επιδεικτικοί, (π.χ. δε λέμε «φεύγω βρωμόπαιδο, έτσι σε μεγαλώνω εγώ;», αλλά μπορούμε να πούμε απαλά «σε περιμένω μέσα να παίξουμε»).

• Αν το αντέχετε, καθίστε υπομονετικά δίπλα στο παιδί ώσπου να τελειώσει η κρίση, χωρίς να αγωνιάτε. Μπορείτε να του ψιθυρίσετε απαλά πως το αγαπάτε και πως θα περάσει.

• Αν η κρίση συμβεί σε δημόσιο χώρο μείνετε ήρεμοι και περιμένετε να τελειώσει. Εάν υπάρχει δυνατότητα, μεταφέρετε το παιδί σε πιο κλειστό και απομονωμένο μέρος.

• Μην ξεχνάτε πως το παιδί είναι σε πιο δύσκολη θέση από σας, γιατί δεν μπορεί να σταματήσει στιγμιαία την έκρηξη της οργής του, την ώρα που ο γονιός συνήθως το αποδοκιμάζει.

• Μην τιμωρείτε το παιδί.

• Ποτέ να μην ικανοποιήσετε το αίτημα για το οποίο άρχισε η κρίση. Έτσι κι αλλιώς στην πορεία της κρίσης τα παιδιά μπορεί να ξεχάσουν τι ήθελαν αρχικά.

• Εάν η κρίση άρχισε λόγω κάποιας αδικίας εις βάρος του παιδιού, εξηγήστε του και ζητήστε συγνώμη αλλά και πάλι μην ικανοποιήσετε το αίτημά του για το οποίο άρχισε η κρίση.

• Αμέσως μετά την κρίση δώστε στο παιδί να φάει κάποια θρεπτική τροφή (αλλά όχι γλυκό).


ΠΗΓΗ....http://www.mammycool.

ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ


Ανάμεσα στην θλίψη και την κατάθλιψη υπάρχει μια σημαντική διαφορά στον τρόπο έκφρασης των δυο συναισθημάτων. Κατ΄ αρχάς η θλίψη φαίνεται. Ο θλιμμένος άνθρωπος ξεχωρίζει, φαίνεται ότι βιώνει κάποιο γεγονός άσχημα, ότι περνάει μια απώλεια ότι έχει πένθος. Φαίνεται από το πρόσωπό του την συμπεριφορά του. Στην κατάθλιψη αυτό μπορεί να μην είναι φανερό. Η κατάθλιψη μπορεί να κρυφτεί πίσω από άλλα συμπτώματα, όπως τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά ή πίσω από άλλες ψυχικές δυσλειτουργίες.
Η κατάθλιψη δεν θέλει να φαίνεται, όπως δεν θέλει να σκέφτεται. Η κατάθλιψη θέλει να αποφύγει την θλίψη. Στην κατάθλιψη τα πάντα παγώνουν μέσα στο άνθρωπο, δεν θέλει να αισθάνεται. Απωθεί τον φόβο, απωθεί την συγκίνηση, ενώ η θλίψη αποτελεί την συναίσθηση του πόνου. Η Θλίψη αποτελεί το περιεχόμενο της απώλειας και την έκφρασής της, σαν περίοδο σημαντική για την ανάπτυξή του ανθρώπου. Το πένθος, η οδύνη όχι μόνο είναι κάτι φυσικό, αλλά αποτελεί μια λειτουργία απαραίτητη για εξέλιξη της ζωής. Διότι .τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο η θλίψη αποτελεί στοιχείο βασικό στην εξέλιξη τόσο του ατόμου όσο και των κοινωνιών. Οι κοινωνίες οι ίδιες, στο πέρασμα των αιώνων, επένδυσαν τελετουργικά την απώλεια και το πένθος φανερώνοντας το αναγεννητικό τους ρόλο σαν στοιχεία απαραίτητα για την εξέλιξη της κοινωνίας και το πέρασμα σε κάτι άλλο.
Τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο το βίωμα της θλίψης είναι ένα πέρασμα με ορισμένο χρόνο, είναι μια περίοδος η οποία θα περάσει. Μετά από το βίωμα αυτής της περιόδου η επόμενη μπορεί να είναι ένα καινούργιο ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Η θλίψη λοιπόν περνάει, η κατάθλιψη παραμένει διαιωνίζεται μέσα στο χρόνο διότι το άτομο δεν έχει μάθει να βιώνει τον πόνο και τον αποφεύγει συσσωρεύοντας τον μέσα του.
Η σχέση θλίψης κατάθλιψης εμφανίζεται από τούς πρώτους μήνες ζωής του παιδιού και έχει σχέση με τον αποχωρισμό παιδιού-μητέρας και τα συναισθήματα και των δύο για αυτό τον αποχωρισμό. Ο αποχωρισμός αυτός πρέπει να ξέρουμε ότι είναι μια βασική λειτουργία της ανάπτυξης της ζωής και ξεκινά από την γέννηση δηλαδή από τον πρώτο και σημαντικό χωρισμό και έξοδο από το σώμα της μητέρας και συνεχίζεται μέχρι τον τελικό αποχωρισμό από την ζωή. Άρα η απώλεια, η θλίψη, το πένθος αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής το οποίο όμως μπορεί να μην επιτρέπεται να το βιώσει το παιδί. Η Υγιής, θα λέγαμε θλίψη αποτελεί το συναίσθημα που γεννάται από τον σταδιακό αποχωρισμό από την μητέρα. Είναι σημαντικό διότι βοηθάει το άτομο να γνωρίσει την εαυτό του και να δημιουργήσει μέσα του καινούργια δεδομένα, την γνώση για την αντιμετώπιση της.
Η μητέρα συνήθως προσπαθεί να αποφύγει το παιδί της αυτό το συναίσθημα της θλίψης, πλησιάζοντας το, από την στιγμή που βλέπει την θλίψη να εμφανίζεται στο πρόσωπό του. Έτσι το παιδί μαθαίνει κοντά στην μητέρα, αποφεύγοντας την θλίψη που στην ουσία την χρειάζεται για να μάθει να την χειρίζεται.
Ο τρόπος που μπορεί να δομηθεί μαι τέτοια σχέση ξεφεύγει από το καθαρά συνειδητό επίπεδο και δημιουργείται ένας συνδυασμός ασυνείδητων συμπεριφορών, ανάμεσα στην μητέρα και το παιδί. Η μητέρα συνήθως δεν κατανικά το άγχος της (υπέρ-προστατευτική) και δεν επιτρέπει στο παιδί της να βιώσει τον πόνο και την θλίψη του. Εάν το παιδί δεν νιώσει αυτή την θλίψη, να την βιώσει και να μάθει να ζει μαζί της χωρίς να φοβάται. Η αποκοπή αυτού του συναισθήματος και της γνώσης που το συνοδεύει, δημιουργεί ένα κενό, μια νέκρα μέσα στο άνθρωπο. Δημιουργεί την απουσία του βιώματος, την απουσία του εαυτού, την απουσία της ζωής και της αληθινής συγκινησιακής σχέσης με τους άλλους. Η απουσία του βιώματος δημιουργεί την κατάθλιψη.
Ηκατάθλιψη λοιπόν φανερώνει την προσπάθεια αποφυγής της θλίψης, κατ΄ αρχάς στην σχέση μητέρας-παιδιού, η οποία στην συνέχεια, μπορεί να εξελιχτεί, σε αποφυγή της ίδιας της ζωής.
H θλίψη είναι η προσπάθεια απαλλαγής από το βίωμα της απώλειας και του πένθους, μέσα από την βίωση του.

ΠΗΓΗ...http://kerentzis.blogspot.

ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΚΡΙΣΗ, ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ , ΒΙΑ


Απόρριψη 3
Αν η απόρριψη εκφράζεται με την ελλιπή υποστήριξη των γονιών προς τα παιδιά τους, εκφράζεται επίσης και με την επικριτική στάση, με την επιθετικότητα και τέλος με την βία μέσα στην οικογένεια.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο η οικογένεια μπορεί να είναι, από την μια μεριά ο χώρος ασφάλειας και προσοχής για το παιδί και από την άλλη ο χώρος επίκρισης και κακοποίησης του, από τους ίδιους ανθρώπους που υποτίθεται ότι τα αγαπούν και το φροντίζουν.
Αυτό όσο και να φαίνεται παράλογο ισχύει για:
Γονείς, που έχουν μεγάλο βαθμό δυσκολίας να ελέγξουν το συναίσθημά τους, τον θυμό τους.
Γονείς οι οποίοι, από το άγχος, το αδιέξοδο, και από την απογοήτευσή που βιώνουν αυτοί, ξεσπάνε στα παιδιά τους.
Γονείς οι οποίοι είχαν υποστεί βία στην παιδική τους ηλικία και υπήρξαν θύματα κακοποίησης.
Γονείς με αίσθημα ανεπάρκειας του εαυτού τους και τον ρόλο τους.
Γονείς οι οποίοι εξαρτιούνται εύκολα από τους άλλους.
Γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν πυγή, αναγνώρισης φροντίδας και αφοσίωσης.
Γονείς που ζητάν από τα παιδιά τους να υιοθετούν την θέση και το ρόλο του γονέα.
Γονείς με ψυχικές παθήσεις, κατάθλιψη, διαταραχές προσωπικότητας , ακόμα και ψύχωση,
ή, νοητική καθυστέρηση.

Γονείς που μέσα από την κακοποίηση του παιδιού τους, ανακουφίζουν τα δικά τους τραύματα.

Η επιθετική στάση των γονέων μπορεί να προκαλέσει δύο τρόπους συμπεριφοράς στα παιδιά.
Πρώτον μια συμπεριφορά που την χαρακτηρίζει ο φόβος
άρα θα έχουμε :
Παιδιά με φοβισμένη και επιφυλακτική συμπεριφορά.
Παιδιά που αποφεύγουν την σωματική επαφή.
Παιδιά με ψυχική ανησυχία.
Παιδιά με υπερκινητικότητα.
Παιδιά με καταθλιπτικά συμπτώματα.
Παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Παιδιά με στεναχώρια και απάθεια.
Παιδιά με χαμηλή σχολική επίδοση, και μαθησιακές δυσκολίες.
Παιδιά τα οποία, για να γίνουν αποδεχτά,
υιοθετούν πολλές φορές μια στάση ψευδό-ωριμότητας,
Παιδιά τα οποία δείχνουν μια υποδειγματική, καταναγκαστική συμπεριφορά.
Παιδια που υιοθετούν μια πειθήνια στάση, προσπαθώντας να κερδίσουν την αγάπη ευχαριστώντας τους άλλους.

Δεύτερον μια συμπεριφορά που την χαρακτηρίζει η αντίδραση
άρα θα έχουμε
Παιδιά που εκφράζουν έντονο θυμό.
Παιδιά με αντιδραστική , επιθετική συμπεριφορά σε συνομηλίκους και ενήλικες.
Παιδιά με καταστροφική συμπεριφορά σε παιχνίδια και άλλα αντικείμενα.
Παιδιά με αυτό-επιθετική στάση.
Παιδιά που κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας.
Παιδιά που αυτοτραυματίζονται.
Παιδιά που θα κάνουν χρήση ναρκωτικών.
Παιδιά που θα παραβιάσουν τους ηθικούς κανόνες .
Παιδιά θα παραβιάσουν τους νόμους.

Το κακοποιημένο παιδί
είναι ο βίαιος γονιός του μέλλοντος.


ΠΗΓΗ...http://kerentzis.blogspot.com
Related Posts with Thumbnails